Bodzęcin – wieś sołecka położona w północno-zachodniej części gminy, 9 km od siedziby gminy Osiny i 12 km od Goleniowa (siedziba powiatu). Przez miejscowość przebiega droga powiatowa łącząca wieś od południa z drogą krajową nr 6 i od północy z miejscowością Węgorza. Wieś oblewają dwie rzeki, Gowienica (graniczna rzeka gmin Osina i Goleniów) i Stepnica, która na obrzeżach miejscowości wpada do Gowienicy.

Bodzęcin liczy 246 mieszkańców (stan na 1.09.2008 r.) Osada leży na krawędzi płaskowyżu o wysokości maksymalnej 43 m n.p.m. W okolicy występują gleby na podłożu margla morenowego, w dolinach zaś bagna. Układ przestrzenny wsi – ulicowy z zachowanymi elementami owalnicy.

Bodzęcin (Bodzęcino, nazwa niemiecka Bosenthin) to stare, obronne osiedle słowiańskie powstało w widłach Stepnicy i Gowienica.

Najstarszym śladem pobytu ludności na tym terenie były odkryte w 1832 r. grobowce megalityczne otoczone potężnymi głazami. W 1971 roku R. Wołągiewicz i A. Porzeziński odkryli w centrum wsi fragmenty ceramiki wczesnośredniowiecznej. Na wzgórzu nad Gowienicą leży grodzisko zwane Górą Zamkową („Schlossberg”). Zaznaczono je już na mapie pól z 1793 r. Czas powstania umocnień, których resztki istniały jeszcze w 1832 r. jest nieznany, lecz na pewno pochodzą one z czasów słowiańskich.

Niemiecka nazwa osady – Bosenthin – jest pochodzenia słowiańskiego i wywodzi się od staropolskiego imienia Bożenta, które jest krótką formą pomorskiego imienia Bogusław. W języku starosłowiańskim wieś zwano Bożętin, co w 1425 r. zapisano jako Bosentyn (Bodzętyno), którą używano przejściowo tuż po wojnie.

Pierwsza wzmianka pisana o Bodzęcinie pochodzi z 1320 r. („Bosentin super fluvium Stepenitz”). W 1334 r. wieś należała do zamku w Błotnie, zaś sto lat później, w 1425 r., do Henryka Luchte. Począwszy od 1595 r. wieś należała do rodu von Flemming, którzy początkowo podzielili ją na dwie części. Było tutaj 14 chłopów, 3 zagrodników, 2 owczarzy, kowal oraz młyn wodny na Stepnicy.

W 1659 r. Flemmingowie wybudowali we wsi pałac, po którym do 1939 r. pozostała jedynie chorągiewka pogodowa.
Po środku wsi wznosi się średniowieczny kościół filialny p.w. św. Mikołaja Biskupa, zbudowany XV wieku. Najstarszym zabytkiem świątyni jest brązowy dzwon o średnicy 98 cm pochodzący z XIV lub XV w. Rówieśnikami dzwonu są dwie kamienne chrzcielnice o średnicy 53 i 83 cm leżące przed południowym portalem.

Z 1595 r. pochodzi pierwsza wzmianka o renowacji kościoła, mówiąca o zakupie kamieni do budowy murów „nowego kościoła” oraz dzwonnicy z trzema dzwonami. Z tego więc okresu pochodzi prostokątna nawa, ceglany szczyt zachodni ozdobiony blendami oraz portal w ścianie zachodniej. W 1663 r. Zofia Flemmin podarowała kościołowi srebrny kielich mszalny z pateną. Piętnaście lat później fundowano ołtarz, z którego w 1939 r. pozostała tylko górna część z 6 obrazami (Ostania Wieczerza, Ukrzyżowanie, Ewangeliści) oraz predella z napisem: „HERCVLES CHRISTIANVS MVLLER QVI PINXIT ET SCVLPSIT 1685”.

W 1670 r. dobudowano drewnianą wierzę. W 1794 r. zawieszono w świątyni piękny brązowy żyrandol na 16 świec. W 1905 r. rozebrano drewnianą dzwonnicę, wybudowano masywną wierzę ceglaną w stylu neorenesansowym, dobudowano prezbiterium oraz dwie przybudówki boczne.

Kościół pozostawał pierwotnie pod wezwaniem św. Jerzego i św. Mikołaja. W obrządku katolickim poświęcono go ponownie 1 września 1947 r. (według innych źródeł w 1945 r.) pod wezwaniem św. Mikołaja Biskupa i podporządkowano parafii św. Katarzyny w Goleniowie.

Na północny – wschód od świątyni wybudowali Flemmingowie rodzinny grobowiec, prostokątna budowlę ceglaną z barokowym szczytem.

Wieś została wyzwolona 6 marca 1945 r. Do 1954 r. należał Bodzęcin do powiatu kamieńskiego, w latach 1954 – 1975 był wsią sołecką w gromadzie Osina.

W roku 1945 majątek folwarczny zajmowało i zagospodarowywało wojsko. W 1946r. majątek przejęły Państwowe Nieruchomości Ziemskie, przekształcone w końcu lat 40-tych w Państwowe Gospodarstwa Rolne. Te zaś, jako samodzielny dotychczas zakład rolny, włączono w roku 1971 do Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych z siedzibą w Osinie.

• Kościół p.w. Św. Mikołaja Biskupa - wpisany do rejestru zabytków Nr 450
  Korpus nawowy, granitowy, gotycki z XIV/XV w. Z połowy XVII w. pochodzi renesansowy portal południowy. W 1905 r. kościół przebudowano. Wtedy powstała istniejąca kamienno-ceglana wieża, prezbiterium i aneksy przylegające do prezbiterium. Kościół orientowany, usytuowany na nawsiu pierwotnie owalnicowej wsi. Na terenie parceli stanowiącej pierwotnie cmentarz przykościelny usytuowana jest barokowa kaplica grobowa rodu von Flemming, z XVII w. – właścicieli wsi i fundatorów kościoła.
  Z najcenniejszych elementów pierwotnego wyposażenia kościoła zachowały się: gotycki dzwon odlany w brązie (XIV/XV w.), barokowa ambona i cynkowy świecznik (XVIII w.), neogotyckie witraże w prezbiterium (pocz. XX w.) na uwagę zasługują dwie średniowieczne, granitowe chrzcielnice umieszczone przy portalu południowym.
  
  
• Park podworski - wpisany do rejestru zabytków Nr 193
  Założony jako regularny ogród w XVIII w. przebudowany w duchu założeń krajobrazowych w XIX w. Zachował się cenny starodrzew komponowany. Czytelne są elementy pierwotnej sieci drożnej i układu wodnego. Pałac (zbudowany w końcu XIX w.) nie zachowany – zniszczony w 1945 r. a później rozebrany.
  
  
• Cmentarz polowy (XIX w.)
  Zachowało się kilkanaście płyt nagrobkowych i krzyży żeliwnych. Działka o prostokątnym rzucie, obsadzona głogowym żywopłotem. Drzewostan komponowany.

Obiekty o wartościach kulturowych