• Kontrast
    • Tryb domyślny
    • Tryb nocny
    • Wysoki kontrast - tryb czarny i biały
    • Wysoki kontrast - tryb czarny i żółty
    • Wysoki kontrast - tryb żółty i czarny
  • Rozmiar czcionki
    • Mniejsza czcionka
    • Domyślna czcionka
    • Większa czcionka
  • Widok
    • Stały układ
    • Szeroki układ
Gmina Osina
  • Start
    • Gospodarka odpadami
    • Mały projekt
    • Projekt 15 Południk
    • Osińska Liga Siatkówki
    • Kontrakt Samorządowy
    • Ostrzeżenia pogodowe
    • Mapa terenów łowieckich
    • Usuwanie azbestu
  • Rada Gminy
    • System Rada
    • Informacje archiwalne
  • Gmina Osina
    • Dokumenty
  • Sołectwa
    • Sołectwo Osina
    • Sołectwo Bodzęcin
    • Sołectwo Kikorze
    • Sołectwo Kościuszki
    • Sołectwo Krzywice
    • Sołectwo Przypólsko
    • Sołectwo Redło
    • Sołectwo Redostowo
    • Sołectwo Węgorza
    • Sołectwo Węgorzyce
    • Kontakt z sołtysami
  • OPS
    • BIP
    • OPS - aktualności
    • Projekt - Umiejętności to możliwości
    • Pomoc społeczna
    • Ogłoszenia OPS
    • Linki OPS
    • Karta Dużej Rodziny
    • Zachodniopomorska Karta Rodziny i Seniora
    • Przemoc w rodzinie
      • Bezpłatna aplikacja mobilna "Twój Parasol"
      • Przemoc w rodzinie
    • Świadczenia
      • 300+ Dobry Start
      • 500+ Rodzina 500 plus
      • Becikowe
      • Dodatki mieszkaniowe
      • Fundusz alimentacyjny
      • Opieka Wytchnieniowa
      • Program Operacyjny Pomoc Żywnościowa 2014-2020
      • Świadczenia opiekuńcze
      • Świadczenia rodzinne
      • Za życiem
  • Załatw sprawę
  • Kontakt
    • Do pobrania
  • 1% podatku
  • Deklaracja dostępnosci

Sołectwo Redło

  • Rada Sołecka m. Redło Open or Close

    SOŁTYS:
    BEATA BANASIAK

     

    RADA SOŁECKA:
    DAGMARA WAWREŃCZUK
    TOMASZ WAWREŃCZUK
    NATALIA KOWALSKA
    EWELINA KULKA
    AGNIESZKA BANASIEWICZ
    IWONA KAŁUŻNA
    KRZYSZTOF KOŁCZ

  • Położenie Open or Close

    Redło - wieś sołecka w gminie Osina położona 10 km na południe od Nowogardu oraz 5 km na południowy – zachód od siedziby gminy, licząca 225 mieszkańców (stan na dzień 1.09.2008 r). Osada leży na skrzyżowaniu dróg z Nowogardu do Maszewa oraz z Osiny do Jenikowa. Lokalna droga łączy też wieś z Maciejewem. Najwyższe wzniesienia w okolicy sięgają 68 – 82 m n.p.m. W odległości 1,5 km na południowy – zachód od centrum wsi tryskają źródła Stepnicy. Typ: wielodrożnica z elementami ulicówki.

  • Historia Open or Close

    Redło, Gruda, niem. Pflugrade – pierwsza wzmianka z 1274 r.

    W pobliżu osady odkryto cmentarzysko datowane na okres późno lateński brązowym naszyjnikiem zawiasowym i dwoma brązowymi klamrami do pasa.

    Nazwa wsi wywodzi się od radła i radlenia (niem. Pflug – radło, pług). Osada założona została więc w lesie lub na nieuprawnej ziemi, którą należało dopiero wykarczować i zaorać. Legenda mówi, iż podczas „morowego powietrza” postawiono wieś oborać srebrnym radłem, na skutek czego zaraza nie przedarła się do osady i nie zebrała tutaj ofiar. Na mapie Lubinusa z 1618 r. oznaczona jako Plochrade.

    Redło należało do tej części dóbr Ebersteinów, którą w 1569 r. przejął hrabia Wolfgang von Eberstein z Maszewa. Sporządzony wówczas inwentarz wymienił 26 łanów chłopskich, 4 łany kościelne, 9 chłopów, 2 zagrodników, kuźnię, karczmę oraz folwark założony w 1566 r. przez hrabiego Ludwika von Ebersteina. W następnych latach wieś musiała zostać sprzedana, gdyż spis z 1603 r. nie uwzględnia jej wśród posiadłości hrabiego Stefana Henryka von Ebersteina. W 1717 r. 6 chłopów oraz 14,5 łana tytułem zastawu należało do rodziny von Brunschweig. W XVIII wieku całe Redło należało już do Urzędu Domeny Państwowej w Maszewie. W 1750 r. mieszkało tutaj 6 chłopów, 1 półchłop, karczmarz oraz 10 chałupników. Chłopi zostali oczynszowani w 1815 r., zaś w 1823 r. otrzymali na własność swoje zagrody. Dawny folwark, obejmujący 228 ha ziemi, kupił w 1836 r. jeden z bogatych chłopów nazwiskiem Schmeling. Nowy właściciel sprzedał niebawem część gruntów, dzięki czemu założono 17 nowych gospodarstw.

    W 1817 r. wieś oficjalnie przyłączono do powiatu nowogardzkiego. W końcu XIX w. Redło składało się ze 150 budynków, w tym 71 mieszkalnych oraz 4 przemysłowych. Wśród 476 mieszkańców było 62 gospodarzy. Należało do nich 1032 ha ziemi (644 ha gruntów ornych, 2,1 ha ogrodów, 303 ha łąk i pastwisk, 43 ha lasów, 11 ha terenów zabudowanych). Do miejscowej szkoły uczęszczało 75 dzieci, zaś nauczyciel otrzymywał od każdego ucznia 1 talara oraz furę drewna. W 1939 r. liczba mieszkańców zmalała do 363, natomiast liczba gospodarzy do 48.

    W zachodnie części wsi, na wzgórzu Świeta wznosi się późnogotycki kościół zbudowany w XIV wieku z głazów narzutowych. Ma on 16,8 m długości oraz 8,5 m szerokości. Pierwsza wzmianka pisana o świątyni pochodzi z 1490 r., gdy z prezentacji pana von Mildenitz oraz hrabiego von Ebersteina proboszczem w Redle mianowano Jana Wegnera.

    Wschodni szczyt budowli ozdobiony jest blendami. Południowy portal w spiczasto łukowatej niszy wykonano z cegieł o wymiarach 28 x 13 x 9 cm . Ponad szczytem zachodnim wznosiła się dawniej wieża w stylu nowogardzki, na której wisiał dzwon o średnicy 94 cm bez żadnych napisów i znaków.

    Najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Szczecinie płaskorzeźba z drewna lipowego o wymiarach 42x50 cm Przedstawia ona scenę Narodzenia (leżąca Madonna prezentuje nagie Dzieciątko, obok stoi święty Józef z kociołkiem). Rzeźbę około roku 1400 wykonał jakiś prowincjonalny artysta.

    Kościół odbudowano z ruin dopiero w 1978 r. Zlikwidowano wówczas wieżę przebudowano okna i dostawiono zakrystię od strony północnej.

    Świątynia podlega parafii św. Anny w Długołęce.

    W okresie II wojny światowej na robotach przymusowych przebywało we wsi około 30 Polaków. Wyzwolenie przyniosły im oddziały 61 Armii 5 marca 1945 r. W kwietniu 1945 przechodziły przez Redło dwie jednostki polskie: 1 brygada artylerii armat oraz 1 brygada artylerii haubic – pierwsza z nich odpoczywała przez jeden dzień we wsi.

    W latach 1945 – 1975 wieś należała do gminy Długołęka, następnie zaś do gromady Osina. W 1959 r. liczyła 256 mieszkańców, w 1992 r. – 240.

  • Zabytki Open or Close
    • Kościół filialny p. w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy - Budowla późnogotycka z ok. 1490 r. Murowany z nieobrobionego kamienia, z ceglanym szczytem wschodnim. Kościół salowy, rozplanowany na rzucie prostokąta. Odbudowany po zniszczeniach wojennych w 1978 r. W 1996 r. od strony płn odbudowano zakrystię. Kościół orientowany. Położony w zach. części wsi. Parcela przykościlna wieloboczna, wydzilona kamiennym murem. W części zachował się drzewostan komponowany. Nagrobki usunięto. Zespół zakwalifikowany do rejestru zabytków.
    • Cmentarz polowy - Z końca XIX w., czytelna jest pierwotna czworoboczna parcela wyznaczona obsadzeniami świerków. Nagrobki usunięto.
    • Kapliczka przydrożna - Murowana z początku XX w. usytuowana przy skrzyżowaniu dróg do Osiny, Nowogardu i Godowa.
    Obiekty o wartościach kulturowych

    Obiekt (funkcja pierwotna)
    Adres
    Materiał
    Datowanie
    Ochrona
    Konserwatorska

  • Dokumenty, Plany Open or Close
    • Plan Rozwoju Miejscowości
BIP Osina
Facebook
Mapa gminy
logo mapa powiatu
logo obwodów strzeleckich
Zespół Szkół Publicznych im. Bronisława Malinowskiego w Osinie
Gospodarka Odpadami small
500+ small
Pomoc Prawna - Starostwo small
Szanse Bezdrozy
EPUAP
Biblioteka
POKL
Forum turystyki
Empatia
logo rodo
Celowy Związek Gmin R21
AZBEST
Rzecznik Praw Obywatelskich

Adres urzędu

Gmina Osina
Osina 62
72-221 Osina

  • Telefon: +48 91 39 10 390
  • Faks: +48 91 39 10 390
  • Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

Godziny urzędowania:
poniedziałek - piątek: 7:30 - 15:30

NIP: 856-14-07-482NIP: 856-14-07-482
Konto: 18 9375 1012 4200 3216 2000 0010

 

  • Facebook
  • Kontakt
  • RSS

Mapa

Projekt szablonu: PCJ Otwarte Źródła     Hosting i wdrożenie: CreateVision

Mapa strony